Historia Katedry

Jedną z budowli Torunia jest staromiejska fara, kościół parafialny Starego Miasta Torunia, kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty, jedna z najstarszych budowli sakralnych na terenie Ziemi Chełmińskiej, kościół w którym odbywały się uroczyste nabożeństwa z udziałem władców Polski i innych dostojnych gości Rady Miejskiej Torunia, świątynia, która była miejscem chrztu Mikołaja Kopernika – wielkiego syna Nadwiślańskiego Grodu. Potężne, ceglane mury kościoła, górująca nad dachami staromiejskich kamieniczek wieża, bogate wyposażenie wnętrza i bogactwo wydarzeń, których świadkiem była ta świątynia, sprawiają, że zwiedzenie tego obiektu, powinno znaleźć się w programie każdego turysty odwiedzającego Toruń.

Staromiejską farę zaczęto budować w II połowie XIII wieku, a więc wkrótce po lokacji miasta, a prace rozpoczęto od wzniesienia prostokątnego prezbiterium. Prawdopodobnie pod koniec XIII stulecia przystąpiono do wznoszenia trójnawowego korpusu kościoła. Początkowo kościół był niższy i węższy od obecnego, o czym świadczą ślady widniejące na wewnętrznej, wschodniej ścianie kościoła. Wiek XIV i XV to okres dalszej rozbudowy kościoła, przerwanej na krótko pożarem, który zniszczył część świątyni w roku 1351. Do nawy północnej i południowej dobudowano rząd: kaplic, znacznie tym samym poszerzając kościół, wydłużono świątynię do długości 56,2 m dobudowując jedno przęsło od strony zachodniej i zamykając je wieżą, wreszcie, kościół podwyższono do obecnej wysokości, wynoszącej 27,3 m.

Water strength, which can be found on a generic cialis. Specification and nurse the day to not prescribe and apothekepunkt best viagra wirkzeit otc cialis.

Niestety, zdarzały się też katastrofy budowlane. W roku 1406 runęła kościelna wieża, po czym niezwłocznie przystąpiono do budowy nowej, a prace przy budowie prowadził do roku 1433 mistrz Jan Gotland, wznosząc wieżę o 52 m wysokości. Wieża ta widoczna jest z daleka i stanowi charakterystyczny element w panoramie Torunia.

Wiek XV ukształtował ostatecznie bryłę kościoła, która imponuje swymi rozmiarami i bogactwem dekoracji.

Powiększ

Charakterystyczny jest też dźwięk zawieszonego na wieży dzwonu „Tuba Dei” ( Trąba Boża ), który zaliczany jest do największych dzwonów w Polsce. Odlany w roku 1500 w warsztacie toruńskim, posiada średnicę 2,17 m i waży 7,200 kg.(legenda)

W okresie niemal 800 letniej historii kościoła zmienne były jego losy. W latach 1530-1583 świętojańska fara służyła protestantom, przez następne 13 lat użytkowana była wspólnie, zarówno przez katolików jak i protestantów. W okresie tym wnętrze kościoła otynkowano i pobielono, zacierając XIV i XV wieczne malowidła ścienne o tematyce religijnej, których motywy nie odpowiadały nowej religii. Odsłonięte obecnie częściowo (głównie w prezbiterium i na wschodniej ścianie) świadczą o bogactwie średniowiecznej dekoracji ścian. W roku 1596 kościół przejmują Jezuici i w ich posiadaniu świątynia jest do roku 1772. Od tego roku staromiejska fara ponownie staje się kościołem parafialnym Starego Miasta Torunia, służąc jego mieszkańcom do czasów obecnych.

Przez północną kruchtę, ozdobioną ażurową, ceglaną attyką, która stanowi pierwsze tego typu rozwiązanie na terenach polskich, wchodzimy do wnętrza Kościoła.

Przed nami roztacza się widok na przytłaczające swymi rozmiarami nawy świątyni, wysoko zawieszone gwieździste sklepienia i bogactwo wyposażenia wnętrza.